Short Sea

Ik heb de laatste tijd nagedacht over de mogelijkheid dat vakmanschap wordt gekenmerkt door de beweging van een solide of expliciet gevoel in plaats van te worden gemaakt met elementaire ‘koesterende zorg’. Zijn deze gedachten in verzet of in orde? Er bestaat de stelling dat echt vakmanschap gevoelens moet doorgeven of ontroeren. Alles bij elkaar genomen was het Cezanne, de vader van het moderne vakmanschap, die ooit in grote lijnen zei: “Een meesterwerk dat niet met gevoel begon, is geen vakmanschap.” Tolstoj nam deze onthouding over met zijn boek “Wat is kunst”. Daarin stelt hij: “Om in jezelf een neiging naar voren te brengen die je ooit hebt ervaren, en die op dat moment in jezelf hebt opgeroepen, door ontwikkelingen, lijnen, schaduwen, geluiden of structuren die in woorden zijn gecommuniceerd, om die overtuiging te sturen dat anderen kunnen een soortgelijke neiging tegenkomen – dit is de werking van de kunst. ‘1 Tolstoj probeerde uit te breiden wat vakmanschap is. Hij was van mening dat het idee van vakmanschap een scala aan menselijke ontmoetingen omvatte die een gevoel van de vakman rechtstreeks naar de menigte zendt. Het model van Tolstoj was het verhaal van een kind dat een alarmerende betrokkenheid bij een wolf heeft en het verhaal daarna aan een groep mensen vertelt, waarbij de menigte wordt vervuld met de angst die hij voelde. Voor Tolstoj is dit de essentie van vakmanschap. De boodschap is duidelijk en communiceert een bepaald gevoel. Dit lijkt dan te suggereren dat vakmanschap dat geen gevoelens / gevoelens naar voren brengt, geen vakmanschap is. Zou dit geldig kunnen zijn? Ik denk aan de Grieken die besloten de natuur te spiegelen met hun modellen. Als je een kijkje neemt in het vroege Griekse model uit de archaïsche tijd, merk je dat de werken niet geladen zijn met gevoel. De articulaties zijn vlak en de posities zijn stevig. Is dit dan geen vakmanschap? Moet het in principe als specialiteit of antiek worden gesorteerd? Hoe zit het met een rondom gebouwde, met de hand gegooide wortelkom? Is het zo moeilijk om dit werk voor te stellen en af ​​te beelden als een stuk vakmanschap? Het equivalent zou kunnen worden gezegd dat het een fijne met de hand op maat gemaakte stoel of een houder van geblazen glas of zelfs een mooi tafereelschilderij beschrijft. Geen van deze dingen lijkt een ongelooflijk gevoel door te geven of uit te drukken, maar het zijn ook niet alleen maar mooie artikelen. Ze hebben iets heel anders dan dat. Op het punt dat ze goed vorderden, roepen ze ons op en lokken ze ons naar een opmerkelijker wonder dat in hen leeft. Ik voel misschien geen energie of woede, verlangen, liefde of welk ander bepaalbaar gevoel dan ook wanneer ik zulke werken bekijk, maar mijn ogen wachten wel op de bochten, oppervlakken en andere visuele componenten om hun grootsheid te ervaren. Regelmatig, als zodanig, ben ik bereid om contact te maken met de maker van het werk en een gevoel van menselijkheid te ervaren dat ik niet doe bij het zien van andere, meer gewone dingen. Ondanks een specifieke afwezigheid van gevoel in het werk, ben ik er zeker van dat ik in ieder geval in aanraking kom met vakmanschap. Ik stel voor dat een item of ding dat vakmanschap mag heten, niet een bepaald meeslepend gevoel hoeft uit te drukken, zoals Tolstoj ons wil laten accepteren. Misschien kunnen items of dingen die als vakmanschap worden beschouwd, twee kenmerken vertonen om die titel te verwerven. Dat wil zeggen, de aard van het doorgeven van het gevoel klaar te zijn “met bewonderende overweging” en de aard van het klaar zijn met het plan om vakmanschap te maken. In het geval dat het werk dergelijke modellen volgt, wordt een meer pretentieloze soort gevoel naar het werk gestuurd.